Het zat al even in mijn hoofd. Van eten aan een rechthoekige tafel naar een ronde. We kunnen elkaar in de ogen kijken, iedereen kan overal bij en het leek me gewoon gezelliger. Die tafel hebben we. Hij staat achter in de woonkamer en kijkt uit over de mussenkolonie in de tuin. Mijn pragmatisme trok dus de evidente conclusie: ‘die tafels gaan wisselen’.
Consequentie? De keukentafel. Daar moet dan iets mee. Emotie. Het kind. De eerste ooit. Degene die er kwam voor ik ooit had bedacht Maak Waar te worden.
Op onderhoud zat het tafelblad al even te wachten, want 11 jaar eten, morsen, knutselen, morsen, werken en morsen had hem zogezegd een ‘geleefd uiterlijk’ en vooral gevulde kieren gegeven. Een behoorlijke schuurbeurt was noodzaak. Die gedachte liet ik al maanden niet toe. Dit idee was meteen fantastisch, ondanks de extra beproeving van een halve meter inkorten. Waarom was dit geen probleem?
Nul belemmering van moedergevoel dat instinctief deze aanstaande brute amputatie ging weerhouden. Dit was raar. Ik vond het ook nog eens onnodig een moment te nemen diepe zieleroerselen alsnog de kans te bieden boven te komen. Ik deed het. Zaaglat parallel aan de lijn geschroefd en cirkel in het tafelblad. Nog geen 2 minuten gingen voorbij.
Schuren en beitsen namen meer tijd. Toch eens bedenken wat ik net had gedaan. Bang om toch nog de golf van diepe spijt over me heen te krijgen. Het tafelblad in behandeling maakte het duidelijk. Noesten mooi zichtbaar, witte vlakken op-één-na eruit en een meer geleefd aanzicht dan onder de laklaag.
Het kind is geen kind meer. Ik heb het de oudste van een generatie gemaakt en het is klaar voor een nieuwe fase. Van de gesprekken tijdens eten naar die bij een borrel of de koffie.
Reactie schrijven