Met mijn dochter liep ik in de stad langs een etalage waar een metaaldetector hing. Ik hield halt, want zo´n ding wilde ik hebben als kind. Net iets minder graag dan een hond. Die bezette honkvast plaats één van mijn verlanglijstje. De metaaldetector was zeker een paar jaar nummer 2, want schatten zoeken en vooral vinden is waar ik van droomde. Net als de hond moest ik het al die verjaardagen doen met andere cadeaus. Ik deed nu nog een poging door mijn dochter te herinneren aan de komende moederdag. Ze had al iets heel moois geknutseld, verklapte ze.
De dag erna werk ik aan de ontmanteling van een paar stoelen. Van de verhoogde Ikea kinderstoel blijft alleen het onderstel besluit ik. De plastic zit en leuning zijn te smerig en kapot.
Voor de nieuw-leven-look popt dan primair de vraag ‘welk houtmotiefje moet erop?’.
Dan denk ik aan iets dat hamster Carolien heeft staan (ook eens een verhaaltje waard).
Ik bewaar alles van een ontmanteld meubel. Angst iets weg te gooien dat ik vervolgens meteen blijk nodig te hebben. Te vaak gebeurd.
De hamster had al voorzien in dé nieuw-leven-look van deze stoel. Kant en klaar ook nog.
Uit een eettafel sloopte ik eens het uitklapblaar verlengstuk met prachtige scharnieren. Alleen al daarom kon ie niet weg. Het ding heeft al planten gedroogd voor de herbariumopdracht van mijn zoon en is nu in een hoek van 110⁰ de perfecte zitting voor een stoere kinderstoel.
Eureka! Vreugdesprongetje! Yes!
Het diep donker jaren ’60 bruin geeft minder vreugd. De schuurmachine erover. Daar kwam het tevoorschijn... Een nerfmotief te mooi om voor altijd verscholen te blijven. Jaren onder dat bruin en dan ook nog meest dichtgeklapt onder een tafel. Het verdient nu in het zicht te pronken.
Schat zoeken doe ik al lang. Mijn vurig gewenste metaaldetector is al jaren in gebruik.
In het jasje van een schuurmachine.
Reactie schrijven